Lembrando o poeta os versos anteriores, porque dixo (1.725) "un grande froallo óese no palacio e os comensais fan resoar a súa voz polos espaciosos patios" e (1.740) "Iopas, o da longa cabeleira, toca coa súa cítara", e (1.747) " os tirios aplauden repetidamente e os troianos acompáñanos, tamén a infortunada Dido prolongaba a noite con animada conversación", deu comezo ao segundo libro con calaron todos, os tirios como é natural e os troianos, que facían froallo coas súas voces e aplauso, tamén Iopas e a propia Dido. Engadiu tamén e atentos tiñan fixos os ollos: e calaron, di, e eran levados polo desexo de escoitaren. Calaron en parte en honor (1) do que ía falar, en parte porque a mente dos homes se deleita coa composición de novas historias e querendo escoitar a raíña debía facerse o silencio, para non entorpeceren ao orador e impediren o desexo de Dido de escoitar.
Notas
(1) propter eius honorificentiam
Ningún comentario:
Publicar un comentario