Eneida 2.42-44

... 'o miseri, quae tanta insania, ciues?

Oh desgraciados concidadánas, que tolemia tan grande é esta? A invectiva dun home iracundo non é afrentosa para os seus concidadáns, senón precisa a prol do ben da comunidade, "desgraciados son", di, "os que expresan opinións que os van facer desgraciados". "Así credes que estas dúas cousas puideron acontecer sen engano?" Pois así escribiu:

creditis auectos hostis? ...

Credes que os inimigos marcharon? Pois os que durante tantos anos fixeran a guerra e non acadaran o desexado premio da vitoria, non estaban moito lonxe. "Credes tamén que iso pode ser seguro ou estar libre de engano, que sen dúbida se debe chamar agasallo o que os inimigos deixaron?" Isto é o que di ...

... aut ulla putatis
dona carere dolis Danaum? ...

ou pensades que hai algún agasallo dos dánaos carente de engano? "non soamente isto é sospeitoso", di, "senón tamén todo o que consideramos que baixo a apariencia de boa vontade deron os gregos. Cando dixo dos dánaos, non soamente quixo mencionar o nome do pobo senón tamén dunha raza de homes astuta, falsa, taimada e, para apoiar isto, presentou como proba a Ulises que non coñecía o ben e no mal estaba intruído dabondo:

... sic notus Vlixes?

Así évos coñecido Ulises? como se todos fosen de tal xeito que, aínda os que estaba claro que eran diferentes, puidese acontecer que polo exemplo de aquel sempre estivesen a cavilar nas peores cousas e as máis daniñas. "dos dánaos" así debe ser dito e expresado, como se todos fosen astutos e insidiosos. Isto mesmo expresado en xeral quixo corroborar coa alusión concreta que fixo despois. Pois doutro modo non podía convencer aos que tiñan outra opinión, a non ser que corroborase a intención da súa persuasión con probas máis evidentes, con afirmacións máis que coñecidas. Así évos coñecido Ulises? Fixo un bo uso dun recurso oratorio, de modo que a partir da moito coñecida astucia de Ulises  alcanzou a toda a nación coa mancha desa astucia. Comeza agora a facer público o que pensa, a partir evidentemente dun argumento tomado a persona e a tempore, pois dixera que eran astutos por natureza e que na guerra ou polo moitísimo tempo pararan peores.