sábado, 15 de febreiro de 2014

Historia Ecclesiastica Gentis Anglorum Lib. I Cap. XIII (1.13)

(1)
CAP. XIII
Vt regnante Theodosio minore, cuius tempore Palladius ad Scottos in Christum credentes missus est, Brettones ab Aetio consule auxilium flagitantes non impetrauerint.

De como reinando Teodosio o menor, no tempo do cal Paladio foi enviado aos escoceses que crían en Cristo, os bretóns, que pedían axuda ao cónsul Ecio, non a conseguiron.

(2) Anno Dominicae incarnationis quadringentesimo uigesimo tertio, Theodosius iunior post Honorium quadragesimus quintus ab Augusto regnum suscipiens uiginti et sex annos tenuit; cuius anno imperii octauo Palladius ad Scottos in Christum credentes a pontifice Romanae ecclesiae Caelestino primus mittitur episcopus.

No ano catrocentos vintetrés da encarnación do Señor, Teodosio o novo, que tomou o goberno despois de Honorio, sendo o número corenta e cinco despois de Augusto, estivo no trono durante vinteseis anos; no oitavo ano do reinado deste Paladio é enviado como primeiro bispo polo pontífice da igrexa de Roma Celestino aos escoceses que crían en Cristo.

(3) Anno autem regni eius uigesimo tertio, Aetius uir inlustris qui et patricius fuit, tertio cum Symmacho gessit consulatum. Ad hunc pauperculae Brettonum reliquiae mittunt epistulam, cuius hoc principium est: "Aetio ter consuli gemitus Brittanorum:" et in precessu epistolae, ita suas calamitates explicant:

Sen embargo no vixésimo terceiro ano do reinado deste, Ecio, un varón distinguido que tamén foi patricio, foi cónsul por terceira vez con Símmaco. A este os empobrecidos supervivintes dos bretóns envían unha carta, da cal este é o principio: "para Ecio tres voltas cónsul a queixa dos bretóns:" e no curso da carta, así describen as súas calamidades:

(4) "Repellunt barbari ad mare, repellit mare ad barbaros; inter haec oriuntur duo genera funerum, aut iugulamur, aur mergimur". Neque haec tamen agentes quicquam ab illo auxilii impetrare quiuerunt, utpote qui grauissimis eo tempore bellis cum Blaedla et Attila regibus Hunorum erat occupatus.

"Empúxanos os bárbaros cara o mar, empúxanos o mar cara os bárbaros; entre estas dúas opcións xorden dúas clases de mortes, ou somos degolados, ou afogamos". Expoñendo isto, sen embargo, ningunha axuda puideron acadar daquel, pois este naquel tempo estaba ocupado en importantísimas guerras con Bledla e Atila, reis dos hunos.

(5) Et quamuis anno ante hunc proximo Blaedla Attilae fratris sui sit interemptus insidiis, Attila tamen ipse adeo intolerabilis reipublicae remansit hostis, ut totam paene Europam excisis inuasisque ciuitatibus atque castellis conroderet. Quin et iisdem temporibus fames Constantinopolim inuasit: nec mora pestis secuta est; sed et plurimi eiusdem urbis muri cum quinquaginta septem turribus corruerunt; multis quoque ciuitatibus conlapsis fames et aerum pestifer odor plura hominum milia iumentorumque deleuit.

E aínda que no ano anterior a este Bledla foi morto polas insidias de seu irmán Atila, o mesmo Atila, sen embargo, seguiu a ser un inimigo até tal punto intolerable para o estado, que co saqueo e ataque de cidades e fortalezas militares inquietaba case toda Europa. Incluso tamén nestes mesmos tempos a fame atacou Constantinopla: e sen tardanza seguiu a peste; pero tamén moitísimos treitos das murallas desta mesma cidade con cincuenta e sete torres caeron; co afundimento tamén de moitas cidades a fame e o cheiro pestilente dos aires destruíron moitísimos milleiros de homes e bestas.

Ningún comentario:

Publicar un comentario