(1)
CAP. XXII.
Vt Brettones quiescentibus ad tempus exteris, ciuilibus sese bellis contriuerint, simul et maioribus flagitiis submerserint.
De como os bretóns, mentres os estranxeiros acougan polo momento, se desgastan con guerras civís, ao mesmo tempo que afunden en actos vergonzosos máis grandes.
(2) Interea Brittania cessatum quidem est parumper ab externis, sed non a ciuilibus bellis. Manebant exterminia ciuitatum ab hoste dirutarum ac desertarum, pugnabant contra inuicem qui hostem euaserant ciues. Attamen recente adhuc memoria calamitatis et cladis inflictae seruabant utcumque reges, sacerdotes, priuati, et optimates suum quique ordinem.
Entre tando en Britania por un tempo cesou a presión dos inimigos, pero non as guerras civís. Ficaban os efectos dos exterminios das cidades destruídas polo inimigo e abandonadas, loitaban os nativos que escaparan ao inimigo os uns contra os outros. Sen embargo, recente aínda a memoria da calamidade e da matanza sufrida, conservaban dalgún xeito os reis, os sacerdotes, os particulares e os poderosos cada un a súa posición.
(3) At illis decedentibus, cum successisset aetas tempestatis illius nescia, et praesentis solum serenitatis statum experta, ita cuncta ueritatis ac iustitiae moderamina concussa ac subuersa sunt, ut earum non dicam uestigium, sed ne memoria quidem, praeter in paucis, et ualde paucis ulla appareret.
Pero co pasamento daqueles, seguindo despois unha idade descoñecedora daquel tempo convulso e afeita soamente ao estado de calma presente, de tal xeito foi atacada e subvertida toda moderación procedente da verdade e da xustiza, que non diría pegadas daquela, senón nin sequera ningunha lembranza aparecía, agás nalguns casos, e moi poucos.
(4) Qui inter alia inenarrabilium scelerum facta, quae historicus eorum Gildus flebili sermone describit, et hoc addebant, ut nunquam genti Saxonum siue Anglorum secum Brittaniam incolenti, uerbum fidei praedicando committerent. Sed non tamen diuina pietas plebem suam, quam praesciuit, deseruit, quin multo digniores genti memoratae praecones ueritatis, per quos crederet, destinauit.
Estes entre outros feitos de crimes inenarrables, que o seu historiador Gildas describe con palabras que moven ao choro, tamén sumaban isto, que nunca mediante a súa prédica confiaran a palabra da fe á nación dos saxóns ou dos anglos, que habitaba con eles Britania. Pero sen embargo a divina piedade non abandonou ao seu pobo, ao que coñeceu antes, todo ao contrario destinou anunciadores da verdade moito máis dignos da nación lembrada, a través dos cales apertase a fe.
Ningún comentario:
Publicar un comentario